let's GO!

na een ontzettend mooie vakantie in italie en een geweldig leuk afscheidsfeest, kwam berlijn wel heel dichtbij. Heel eerlijk? ik werd met de dag banger van de gedachten dat ik een heel jaar bij mijn vriendje, familie en vrienden vandaan zou zijn. Met tot gevolg dat ik chagrijnig en snel geïrriteerd was. Maar ondanks ik een beetje angst had, had ik er ook ontzettend veel zin in. Wauw, berlijn. Hier zou ik een heel jaar wonen!

Vrijdag 30 augustus was het zover, samen met papa en mama zou ik naar Berlijn reizen. We zouden het weekend van de stad genieten, maandag zou ik mijn kamer intrekken en vanaf dinsdag middag zou ik er dan echt alleen voor staan. Maar goed, daar denken we nu nog even niet over na.

Bij vertrek, hoort ook een afscheid. Afscheid van mijn lieve vriendje, mijn zusjes, aller beste vriendinnetje en schoonmoeder. Ze waren allemaal in de vroege uurtjes naar de frans erenslaan gekomen, om mij uit te kunnen zwaaien. Hoe lief?!
Zoals verwacht, kwamen al snel de eerste tranen. Ik vind het een wonder dat Leroy nog rondloopt, want naar mijn gevoel heb ik hem dood geknuffeld. Toen ik me omdraaide en de rest wilde knuffelen, zag ik dat iedereen al een traantje had gelaten. Dit vond ik zo een lief gebaar, dat ik helemaal niet meer kon stoppen met huilen... Maar goed, ik moest toch echt die auto in gaan stappen met pap en mam. De doos tissues die ik van mijn zus cadeau had gekregen, werd de eerste twee uren van de reis goed benut.

Na acht uur rijden, zijn we aangekomen. Dit was tevens mijn Berlijn-ontgroening. Ons hotel lag in Marzahn-Hellerdorf, dus we hebben door de hele stad gereden: sight-seeing Berlin. De eerste indruk was zeer positief, wat een prachtige stad!